Beeldend kunstenaar Jan Rothuizen lijkt succesvol in elk medium. Na het perfectioneren van zijn half getekende en half geschreven kaarten van zijn geboortestad in De zachte atlas van Amsterdam, stapte hij vorig jaar moeiteloos over naar een interactieve versie van zijn tekenstijl in Refugee Republic. Nu waagt hij zich aan virtual reality. Drawing Room is zijn eerste virtuele tekening, geïnspireerd door het torenkamertje op het dak van de Bijenkorf. Het oudste warenhuis van Amsterdam nodigde Rothuizen uit om er een tijdje te verblijven. Om van het uitzicht te genieten, te zwaaien naar de mensen op de Dam of gewoon even niks te doen, dat mocht ook. De Bijenkorf nodigt sinds dit jaar allerlei creatieven uit om er inspiratie op te doen en iets te maken. Het is onderdeel van een nieuwe strategie, waarin het steeds minder om de producten gaat en steeds meer om het ervaren van de premium experience. Wat die precies inhoudt, zal Rothuizen je vertellen in zijn getekende werkelijkheid, waarin echt en onecht naadloos in elkaar overlopen. Hoe “premium” deze plek ook is, het uitzicht leidt niet direct tot inzicht. Kijk wel goed om je heen: zijn scherpe observaties zijn speels verdeeld over het virtuele canvas.
De VR experience heeft mij geinspireerd om zelf een VR video te maken. Ik heb met een speciale camera een korte video gemaakt waarin je mij boodschappen ziet doen bij de Albert Heijn. In deze vage tijden merk ik dat ik boodschappen doen nog altijd een beetje spannend vind.
Zelfreflectie van de afgelopen week: Welke 5 inspiraties heb ik deze week opgedaan tijdens mijn video/docu onderzoek?
Experimenten met audio
Korte kunstfilmpjes maken van een leeg verlaten Amsterdam
Foto serie maken “Easter 2020” mijn vertaling over hoe ik pasen dit jaar vertaal
Beeldend werk gemaakt adhv emoties die ik voelde bij een bepaalde film
Experimenteren met VR apperatuur en video bewerking
Een avond uit het leven van de Forcados Amadores de Montemor, een groep Portugese stierenvechters, waarvan de geschiedenis teruggaat tot 1939. Het zijn mannen die het gewend zijn de dood in de ogen te kijken. De spannende soundtrack vol distortion-geluiden, elektrische bas en gitaar stuwt de woordloze beelden voort, waarin de stierenvechters zich in vol ornaat laten fotograferen voordat ze terugkeren in de grootste arena van het land – voor het eerst sinds de dood van hun leider José Maria Cortes. Deze bloedbroeders moeten opnieuw hun gevoel van onoverwinnelijkheid testen, nu hun grote voorbeeld is gevallen. Deze korte, experimentele film is opgedragen Cortes, die door de mannen wordt herdacht met een foto op een geïmproviseerd altaartje. Met een schietgebedje bezweren ze de angst, die geen vat op hen mag krijgen wanneer ze zich door een woeste stier op de – afgeknotte – hoorns laten nemen. Hun collega’s schieten te hulp, terwijl de onheilspellende gitaarmuziek op de geluidsband aanzwelt en het drama tot een hoogtepunt komt.
De zwart/witte beelden vond ik super interessant, ik heb dan ook de volgende woorden opgeschreven:
Religieus
Toegewijd
Mannelijk
Wauw
Spanning
Testosteron
De film heeft alleen muziek als audio onder de beelden, hierdoor wordt je letterlijk in de spanning van de film opgeslokt.
Merk dat er een connectie is met deze film en de voorgaande films namelijk, ik neig steeds naar kunstfilms te gaan vanwege audio en esthetisch beeld. Dit wil dan ook toepassen op de korte docu die ik van het weekend wil gaan maken.
Voor wie geen toegang heeft tot een toilet kan ontlasting een gif worden. Zakenman en sanitaire superheld Jack Sim vecht tegen deze vaak genegeerde crisis, die 2,6 miljard mensen raakt. Onderdeel van de serie Focus Forward, een initiatief van GE en Cinelan waarin gerenommeerde documentairemakers korte films maken over de kracht van de menselijke inventiviteit en vindingrijkheid. De films vertellen de verhalen van visionaire wetenschappers, ingenieurs, wiskundigen, fysici, financiers en zelfs gewone mensen, die de vooruitgang van de mensheid een stapje verder hebben geholpen en onze wereld daarmee ingrijpend hebben veranderd.
De taboe doorbreken van naar het toilet gaan. Mr Toilet zet zich in op mensen in arme wijken, ieder mens zou toegang moeten hebben tot een schoon toilet.
Dansende fans van LCD Soundsystem creëren de content van deze dynamische videoclip van de song ‘Tonite’ door kleurige, abstracte dansen toe te voegen met hun VR-apparaat. Eigenlijk is deze VR-beleving een virtueel dansfeestje verspreid over verschillende ruimtes. De gebruiker beweegt zich ritmisch van kamer naar kamer en kan binnen zo’n kamer voor verschillende perspectieven kiezen. Dankzij de WebVR-technologie is deze toepassing ook zonder VR-uitrusting te beleven – in dat geval alleen als toeschouwer. Maar zodra je de headset opzet, bevind je je middenin de videoclip naast alle performers. Gewapend met twee controllers kun je zelf performer zijn en een kamer vullen met jouw dance moves. Groepschoreografieën kun je ook maken, door meerdere keren dezelfde dans toe te voegen. Dance Tonite is een gemodereerd platform, voor iedereen toegankelijk via het web, zonder dat er apps of downloads aan te pas komen.
“Kijk naar het Oosten, en je zult zien dat de nachtelijke hemel er nooit zo donker is als in de richting van het Westen”, begint romanschrijver Alan Bissett zijn korte verhaal in een haast onverstaanbaar Schots dialect. Deze korte, schilderachtige film is het debuut van filmmaker Adam Stafford. Het saaie grauwgroene landschap rond de Schotse dorpen Falkirk en Grangemouth transformeert ‘s nachts tot een mysterieus, haast goddelijk zwartoranje vagevuur. Fakkels verlichten de uitstoot van de chemische fabrieken en schoorstenen vormen samen een stille stad. Bissett groeide op in deze industriële omgeving en vertelt over het ongeval in de fabriek waarbij zijn vader werd verwond. Dreigende muziek begeleidt zijn rauwe stemgeluid. De schoorstenen stelt hij voor als vuurspugend monster dat zijn vader te grazen nam en met ernstige brandwonden achterliet. Bissett vertelt over de oranje gloed die neerdaalt op de huizen, liefdeslaantjes en voetbalvelden van de Schotse dorpen. Die lijkt aanvankelijk romantisch, maar herinnert inwoners ook permanent aan de naargeestige effecten van het chemieconcern: van kankerverwekkende stoffen die misvormingen bij baby’s veroorzaken tot dodelijke ongevallen in de fabriek. De beelden die cameraman Leo Bruges maakte van het landschap — een verlichte spookstad — illustreren als stillevens het verhaal van Bissett in de voice-over.
Deze korte documentaire vond ik erg interessant. De stijl van de film en het stilstaand beeld van de camera brengt het verhaal over op een Poetische manier. Het verhaal brengt mij op het idee om dit weekend een stille film te maken van de binennstad van Amsterdam. Hoe verlaten het er nu uitziet, dit kan ik gebruiken voor mijn onderzoek bij design projects.
Diede en Emma zijn beste vriendinnen. School, zangles, shoppen, geinen: ze delen alles met elkaar. Alles? Nou… bijna alles. Want Diede heeft één geheim: ze is – al heeft ze zelf een hekel aan het woord – helderziend. Van alle mensen om haar heen zijn haar ouders de enigen die het weten. Ze heeft er vroeger wel eens met anderen over gepraat, maar die geloofden haar niet altijd, of dachten dat ze eigenlijk gek was. En stel je voor dat Emma haar raar gaat vinden. Dan zou Diede haar allerbeste vriendin verliezen. Maar wat betekent vriendschap, als je jezelf niet helemaal kunt laten zien? Dit ben ik vermengt documentaire met speelfilmelementen, die de zintuiglijke wereld van Diede verbeelden. Net als eerdere films van Susan Koenen, zoals Ik ben een meisje! (2010), over een meisje in een jongenslijf en Laura & Anne 4ever (2008), over de hechte band tussen twee vriendinnen van wie er één aan leukemie overlijdt, draait het ook in Dit ben ik om persoonlijke moed. Om te groeien naar een volwassen vriendschap, zal Diede zich moeten blootgeven.
In deze docu krijg je een kijk in de wereld van Diede, ze raakt gefrustreerd omdat ze bang is om haar speciale gave (helderziend) aan haar vriendin te vertellen.
Mooi beeld van haar in een weiland met een harp. Kan me goed in het verhaal van het meisje inleven omdat ik vroeger ook erg gepest ben. Dus haar angst om haar vriendin kwijt te raken kan ik ook goed begrijpen.
Zinderende animatie met satellietbeelden van de zon. Haar mooiste ongeziene momenten zijn van een verpletterende kracht. Veranderingen in lichtintensiteit zijn vertaald naar het geluidsspoor. Brilliant Noise is het resultaat van vijf maanden research door de filmmakers tijdens een Artist in Residence programma bij de NASA Space Science Laboratories. Honderdduizenden computerbestanden namen ze door voor ze hun uitgekiende beeldselectie maakten. Ze kozen ervoor de beelden ruw te laten: korrelig en contrastrijk en onvoorspelbaar. Ze blazen je van je stoel met verborgen krachten van energetische deeltjes en een spetterende witte regen van zonnewind.
Tijdens het kijken van deze korte docu maakte ik wat korte aantekeningen zoals:
VET!
wow!
Nice!
Mij lijkt me het interessant om hier beeld van te onderzoeken. Het geluid onder het beeld geeft de video een diepere laag die mij interessant lijkt om te gaan onderzoeken. Ik wil hiermee zelf een korte kunstfilm maken met beeld en audio onderzoek.
Dit is een inspiratie video die ik ontdekte, voor mijn beeldend onderzoek ga ik dit weekend filmen in een verlaten Amsterdam.
Dit is een interactieve documentaire die gaat over het verhaald van een meisje die op haar 15e bij een gevaarlijke bende ging.
Hele heftige en rakende documentaire. De documentaire is interactief, dus je krijgt de keuze om het narratief te zien waarin je het meisje ziet spreken of de schokkende beelden te uit de docu. De documentaire bracht mij mixed feelings, het was een super aangrijpend verhaal en kwam voor mij persoonlijk dichtbij vanwege de geschiedenis van mijn familie in Colombia.
“”Ik was vijftien toen ik lid wilde worden van een bende.” En om lid te worden moest Alma een moord plegen, zo simpel was het. Schijnbaar onbewogen opent Alma, inmiddels 26, haar confessie. Vijf jaar lang maakte ze onderdeel uit van de Mara’s, één van de meest gewelddadige bendes in Guatamala, een land dat door agressie en criminaliteit in zijn greep wordt gehouden. Fotograaf Miquel Dewever-Plana en journaliste Isabelle Fougère laten Alma op diverse platforms haar verhaal vertellen: naast de interactieve web- en tabletversie is er ook een tv-documentaire, een foto-expositie en een tweetal boeken. In de interactieve variant komt alles samen. De kijker kan continu zelf heen en weer schuiven tussen twee boven elkaar geplaatste beeldenstromen. In het onderste scherm zien we Alma, die tegen een zwarte achtergrond haar verhaal doet: van haar initiatie in de bende tot aan het eindeloze gevecht, ook met zichzelf, om hem te ontvluchten. De tweede beeldenstroom, vergezeld door een immersieve geluidsmix, begeleid Alma’s verhaal (dat in voice-over doorloopt) met door Dewever-Plana ter plaatse gemaakte foto’s en tekeningen van Hugues Mìcal. In vier bijgevoegde modules wordt bovendien meer informatie gegeven over Guatamala, de Mara’s, het geweld in het land en wat er aan te doen is. “
Het is carnaval, ergens in een dorp in Argentinië. Memi, een jaar of elf, bereidt zich erop voor om koningin van het carnaval te worden. Een fonkelende eer met kostuums, glitters en een waanzinnige hoofdtooi. “De kroon is enorm, weegt vier kilo en is afgezet met kristallen en amethisten.”, meldt Memi’s moeder trots. Terwijl zij en haar vriendinnen hun hoofd verliezen in de opwinding, loopt dat van Memi om van de spanning. De camera slaat het meisje van dichtbij gade. Ze ondergaat het gefrut van de volwassenen om haar heen – maar altijd buiten beeld – gelaten. Koninklijk, kun je wel zeggen. Memi’s gezicht verraadt niets, maar haar ogen spreken boekdelen. Bijvoorbeeld als haar moeder de voordelen van haarspray met verdovende xylocaïne bespreekt. Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden, dat spreekt hier voor zich. Een les die Memi al vroeg moet leren. De mengeling van angst, trots en berusting in Memi’s blik is trefzeker gevangen. “Memi, nog iets strakker?”, vraagt haar moeder, en het meisje antwoordt: “Ik weet het niet, ik voel mijn hoofd niet meer.”
Deze korte documentaire speelt zich af in Argentinië. De 11 jarige Memi is in volle voorberiding voor het Carnaval, daar zal ze de chocoladekoningin zijn en in de parade lopen. Haar prijs is een prachtig kostuum met een enorme kroon die bijna 5 kilo weegt.
Het gezicht van Memi is bijna de gehele docu centraal in beele. De vrouwen die haar aankleden en beslissingen over haar maken hoor je voornamelijk maar zijn zelf niet in beeld. Alleen de reactie op Memi’s gezicht zie je in de film. Memi is niet gelukkig, de kroon is overduidelijk te zwaar voor op haar hoofd. Memi’s angst is duidelijk in haar ogen te zien wanneer haar moeder verteld over verdovende haarspray en slaappillen wanneer de spray uitgewerkt is.
Ondanks alles wat het meisje tegen haar moeder huilend zegt/smeekt moet ze doorgaan.
Paradeert Memi voor zichzelf…..of is ze een marionet voor haar moeder?
Voorheen keek ik veel IDFA films en ging ik regelmatig naar het IDFA festival in Amsterdam om zo nieuwe films te ontdekken. Deze manier van informatie opdoen lijkt mij interessant en anders dan wanneer ik artikelen lees, om die reden besloot ik mij deze week bezig te houden met films en documentaires.
12:00 uur:
Gezamelijke bespreking met Mischa Anita en Simona. WordPress geïnstalleerd en online gezet.
Eerste film ‘The battle of the Jazz guitarist’. Deze docu gaat over een bekende vader in de Fiji eilanden. De zoon van de hoofdrolspeler heeft zijn vader in de film neergezet voor zijn project aan de filmacademie. De vader van deze jongen is bekend en beroemd als Muziekant op de Fiji Eilanden.
Deze korte studentenfilm, door maker Mark Columbus is oorspronkelijk bedoeld om de pijnlijke strijd van zijn vader als muzikant te tonen, verandert gaandeweg in een egodocument. Zoals hij het zelf zegt: “Hoe is het mogelijk dat het hier opeens om de strijd van twee kunstenaars gaat?” In de film maken we kennis met Maxwell Columbus, de ‘Jimi Hendrix van de Fiji Eilanden’, maar ook huisvader in de Verenigde Staten, met een zoon. Een zoon die deze documentaire over hem maakte, met een toelage van de UCLA-opleiding voor theater, film en televisie. In The Battle of the Jazz Guitarist is de stijlkeuze van minstens even groot belang als hetgeen in beeld verteld wordt. De innerlijke monoloog van de maker, die als ondertiteling verschijnt in dit filmpje over zijn vader, is een waarachtige stroom van gedachten, die heen en weer schiet tussen een vertelling en ogenschijnlijk futiele details. Hoe onsamenhangend het soms ook mag lijken, het dient een doel. Want deze stijl zorgt er voor dat de kijker zich in razend tempo op intiem niveau bevindt met de maker. Zo wordt in zeven minuten de strijd tussen vader en zoon voelbaar.
-Wat voor ideeën roept het gevonden materiaal op?
Deze korte docu heeft mij het idee gebracht om in deze huidige corona tijd ook zelf met film aan de slag mee te gaan. Zo heb ik een camera kunnen lenen bij de uitleen op de HKU.
-Wat voor vragen roept het op?
Hoe het zou zijn als ik zo goed een instrument kan bespelen. Waar ik zou zijn nu als ik muziekaal aangelegd was?
-Waar inspireert het je toe?
Het inspireert mij om ook te beginnen met gitaarlessen, mijn vader had zijn oude gitaar aan mij cadeau gegeven. Hij kan helaas zelf niet meer spelen en mij lijkt het me interessant om zo zelf een instrument te ontdekken.
