Een nieuwe dag. De zelfde aanpak. Artikelen lezen, kopiëren wat ik interessant vind, daaruit de meest belangrijke details roze kleuren en kleine opmerkingen erbij zetten.
22:23 tot 23:00
Met wederom het keuzemenu van https://readings.design voor me besloot ik dit keer te kiezen voor het thema ‘architecture’
Ik besloot voor het aller eerste artikel, genaamd All buildings are interesting door Kate Wagner, te kiezen omdat de titel mij gelijk al aansprak. Ik geloof dat alles interessant kan zijn als je je ogen er voor opent. Tuurlijk niet alles is even interessant, maar in alles is wel een verhaal of iets boeiends te vinden als je goed kijkt.
De stukken tekst die ik het meest interessant vind:
I would say that we also suffer from building blindness, which is ostensibly not as serious as Tree Blindness, as the consequences of building blindness are much less dire. Still, being blind to buildings robs us of a deeper level of understanding and interaction with the world around us. <<< Hoe komt dat?
even buildings that don’t fit into any academically established system of analysis can still be analyzed, and are still interesting. Most of us, regardless of our experience in architecture, have built up an encyclopedia of buildings in our heads – whether by architectural program (e.g. hospitals, shopping centers, single family homes), geographical place (neighborhood, town, city, suburb), or some kind of distinguishing feature (shared architectural elements, color, size, age).
We’ve built up all kinds of personal databases of buildings. Some of them are pretty general: split level houses, gas stations, water towers, etc. Some are more specific: fast food chains (new), fast food chains that haven’t been remodeled yet, “new” apartment buildings, dilapidated hotels by the sides of highways, office parks, churches that used to be something else, etc.
We often don’t think about why brands (especially fast food chains) brand their architecture as well as their logos. All of us can vaguely picture a McDonalds, any McDonalds. Brands have created their own architectural icons for the sole purpose of sticking around in your personal architectural encyclopedia.
There are tons of people who are, of their own accord, trying to piece together ethnographies of these landscapes because in the world of the everyday, buildings change quickly and frequently, which makes them interesting, by the way.
Individual photographers have devoted themselves to taking thousands of pictures of buildings most of us wouldn’t think twice about. One such photographer, Charles Hathaway, a self-reported cook at Mazzio’s Pizza, has uploaded over 10,000 photos of restaurants, hotels, shopping centers, and more, meticulously documenting their changes, what used to occupy them, and their architecture, down to the detail. <<< Dit klonk interessant dus besloot de link van Charles Hathaway te openen. Op de site staan een verzameling van de foto’s die hij maakt.
If there is a place – whether it’s iconic “capital A” Architecture (say, Fallingwater), or as mundane as a Kmart – that has been lost to us in some way, to see photos of it triggers our memory; we think about events or people we haven’t thought about in years. Often, a strange feeling of grief washes over us – not over the building specifically – but as a part of a greater realization: that time passes, the world changes, and that buildings (which we subconsciously consider to be permanent, physical markers of an era) are actually quite ephemeral.
Lower-case buildings are fascinating cultural bookmarks. Imbued in them is our collective memory <<< mooie term. : both of a vast landscape and the individual human experience. They clue us into how people live (or want to live), and how society, aesthetics, infrastructure, and economies change, or are changing.
Finally, if you look at the buildings themselves for more than one second, you’ll start to notice all kinds of interesting architecture.
Even if we never take a single Kmart photograph or write a single blog post, all of us have the potential to be nimble interpreters of the world around us. All we need to do is look around.
Wat zijn mijn gedachtes na het lezen van dit artikel?
Ik hou van het idee dat alles interessant kan zijn als je er aandachtig naar kijkt. Als je je een beetje verdiept. Verhalen kunnen in de kleinste dingen zitten. Dat gebouwen vaak niet veranderen terwijl de hele situatie bijvoorbeeld wel is veranderd. Ik herken dat heel erg. Zelf ben ik tien keer verhuist en als ik terug kom in de dorpen waar ik heb gewoond lijkt alles nog hetzelfde. De gebouwen en grasveldje. Ondanks ik zo veranderd ben zijn de meeste Plekker waar ik heb gewoond nog steeds het zelfde.
Ook wordt er in het artikel gezegd dat gebouwen juist wel veranderen vooral ook voor het belang van bedrijven. Dit is goed te zien in de stad natuurlijk. In een dorp veranderen gebouwen minder snel en in de stad juist wel, omdat daar veel bedrijven zijn. Dit is eigenlijk heel logisch, maar had ik nog niet zo bekeken.
Wat mij ook aanspreekt is architectural encyclopedia. Schijnbaar heeft dus iedereen een soort database in hun hoofd met gebouwen en linken ze daar veel emoties, herinneringen en gedachtes aan. Dus we gebruiken gebouwen eigenlijk als een soort klempunten voor herinneringen? Ik weet dat dat in mijn geval zeker waar is. Als ik iets van vroeger moet herinneren dan is het eerste wat ik mezelf vraag: waar woonde ik? Die tien huizen waar ik heb gewoond staan voor mij symbool voor verschillende periodes in mijn leven. Leuk om te weten dat bijna iedereen dus gebouwen gebruiken om dingen te herinneren.
Ik denk niet dat ik alles uit dit artikel heb begrepen omdat het over Amerikaanse architectuur gaat. Dingen die als zelf sprekend werden beschreven wist ik niks van af.
23:10 tot 23:43
Toen had ik zin om een geschiedenis artikel te lezen. Iets wat meer verhalend was. Ik besloot het thema ‘modernism’ aan te klikken. Dit waren de keuzes aan artikelen.
Ik heb het artikel The Modernist Grid door Richard Hollis gelezen.
De stukken tekst die ik het meest interessant vind:
The grid was seen as an inhuman weapon used by the young to destroy the graphic whimsy of the old guard.
It is only its rectangularity that connects Mondrian’s work with the grid: its relationships, the width of its lines and the areas of its planes are arrived at intuitively, by experiment. It provided a formal language: its function was purely aesthetic.
The word ‘structure’ is often applied loosely in discussing two-dimensional design, when it is referring to solely aesthetic judgements. The structure of a sensible grid is the outcome of the information to be organised within it.
In building, there is a structural member or a joint. In print, there is a white space. <<< Dit artikel gaat indirect ook over architectuur. Het is denk ik het thema van vandaag.
Wat zijn mijn gedachtes na het lezen van dit artikel?
Een heel fijn te lezen artikel. Dit is eigenlijk het eerste artikel dat ik deze seminar lees dat verhalend is geschreven. Hiermee bedoel ik dat dit artikel opgebouwd was ‘van toen gebeurde dit en daarna gebeurde dat’ . Een kijkje in de geschiedenis. Het valt mij op dat alle namen die in de artikel worden genoemd (en dat zijn er veel) mannen zijn. Ik realiseer steeds vaker dat vrouwen, in de kunstgeschiedenis en eigenlijk vandaag de dag ook, in de minderheid zijn in de top van de kunstwereld. Dit maakt me alles behalve blij.
23:45 tot 00:08
In het vorige artikel had ik dus moeite met dat er alleen maar mannen in de top van de kunstwereld stonden vroeger. Daarom besloot ik dat het vorige artikel dat ik ging lezen het thema feminisme moest hebben. Ik klikte om het thema ‘feminism’ en dit waren de keuzen die tevoorschijn kwamen.
Ik koos uiteindelijk voor Let’s Talk About Women in Architecture geschreven door Alexandra Lange. Dit werd mijn keuzen omdat de vorige twee artikelen ook beide te maken hadden met architectuur.
De stukken tekst die ik het meest interessant vind:
On the other hand, I feel that in the decade after my own undergraduate architecture degree, there weren’t enough panels on Women in Architecture. The women who were doing it did not want to talk about it. They wanted to do their excellent work, and let that speak about their place in the profession. Which was a worthy, understandable approach. Unfortunately it changed nothing. As far as I can tell, when I graduated from college in 1994 the percentage of female members of the AIA was 15 percent. In 2010, it was 17 percent. <<< Dit is echt intens weinig….
It feels as if the moment is right to discuss structural change, work/life balance for everyone, and, as all of these women have their own practices, how they run things differently. But first we need to talk honestly and openly about what is difficult and what has been different about the profession, not for all women, but for these women.
It also isn’t necessary to see otherness as only negative. Sometimes it makes creative life easier – it certainly does for me as a critic. As Claire Weisz told Nina Rappaport, in a Constructs article on an upcoming reunion of Women in Architecture at Yale: “Sometimes the greatest work comes from outsiders. The particularily of a woman’s experience can also generate strength and create opportunity.” <<< Een positieve blik en ergens ook motiverend. Mooi inzicht.
Wat zijn mijn gedachtes na het lezen van dit artikel?
Het is schrikken dat er zo weinig vrouwen in de architectuur werken. Dat betekend dat bijna alle gebouwen die we dagelijks zien ontworpen zijn door mannen? Wow dit vind ik een heftige gedachten. De wereld om ons heen is letterlijk vormgegeven door mannen. De huizen waar ik heb gewoond, de gebouwen waar ik vaak kom, de scholen waar ik op heb gezeten en alles wat je vanuit het autoraam ziet is ontworpen door mannen. Dit roept de vraag bij mij op: Hoe zou de wereld eruit zien als er meer vrouwen dan mannen als architect werken?
Deze uitspraak is blijven hangen: ”Sometimes the greatest work comes from outsiders. The particularily of a woman’s experience can also generate strength and create opportunity.” Deze positiviteit is fijn en ook echt nodig denk ik.
reflectie na afloop van website bezoek
Onbewust heb ik vandaag veel onderzoek gedaan naar architectuur. Iets waar ik eigenlijk weinig vanaf weet. Ik heb niet het idee dat ik nu meer heb geleerd over architectuur, maar ben wel anders erover gaan nadenken. Zo ben ik gaan nadenken over dat ‘normale’ gebouwen best interessant zijn en het belangrijk is om die gebouwen te observeren (artikel 1). Ook heeft grafisch ontwerp en architectuur best wat overeenkomsten (artikel 2) en vrouwen zijn is een heftige minderheid in de wereld van architectuur. Dit betekent dat de wereld om ons heel voornamelijk is ontworpen door mannen (artikel 3).
Dat laatste is het interessants van vandaag. Het zet me echt even goed aan het denken. Ik schrik er ook van. Gebouwen zijn een heel groot deel van ons leven. Als gebouwen helemaal anders zouden zijn, zou ons leven dan ook anders zijn? Dit is een onderwerp waar ik later zeker nog op ga terugkomen. Heel interessant.
Vandaag heb ik in de avond gewerkt inplaats van ’s middags. Ik merk dat het lezen veel makkelijker ging. Ik voel me rustiger en er komen diepere vragen in mij op. Door alle stilte buiten en de redelijk donkere omgeving kan ik veel beter in het artikel duiken. Ik heb altijd al dat ik in de avonden opbloei en creatiever word en merk dat nu ook.