Stroomstoring
“Wij willen met deze performance de schoonheid van disbalans laten zien. Dat hebben we gedaan door onszelf uit balans te brengen doormiddel van elastieken en omgeving. Het zand gaf ons een wankele ondergrond, het water gaf ons kou en verlichting, de truien werden zwaar en met de kracht van onszelf trokken de elastieken aan ons. Onze bewegingen zijn geheel gebaseerd op wat we voelde en hoorde op dat moment. Ook komen daar de kreten vandaan. We keerde allemaal in onszelf maar deelde dezelfde focus. We reageerde allemaal op andere dingen wat maakte dat we elkaar onverwacht meetrokken en we dus uit ons balans getrokken werden. Het is een constante beweging rondom een eindeloos punt.”
Eigen tekstje bij de performance:
Wij verlangen elke dag, naar perfectie en naar verstoringen, lopen of fietsen naar ons werk of school of misschien je oma of de oppas van de kinderen. We denken na, of dat nou in woorden, beelden of emotie is, en we bewegen. Eisen van onszelf dat we ons best doen, de diploma’s halen en een mooi cadeautje kopen voor je jarige moeder. Ons rijbewijs willen we in een enkele keer halen. Lukt dat niet, weer te veel geld uitgeven en dus werken we nog wat uurtjes bij winkels of wieden onkruid uit tuinen van tantes, hebben we trek maar geen pauze gehad en malen we als oude molens op een weiland tot we niet meer kunnen slapen van onzekerheid. We melden ons ziek van alle verplichtingen en liggen onder dekbedden, voelen een beetje en gaan daarna met tegenzin weer zitten en zoveel thee drinken dat je alleen nog maar kan plassen. We lopen rondjes, als het regend met paraplu en moeten elke avond weer beslissen wat we nu weer gaan eten.
We ontmoeten. Gezichten die we snel vergeten, vrienden en familie, huren en kopen huizen die we leefbaar maken en nemen allemaal wel eens het aanrecht af. We vervelen ons, kijken vaak uit ramen naar de buurvrouw met de hond. Kopen nieuwe truien en gooien die weer weg. We snakken naar dromen en ambities, voelen ons nutteloos en kopen stervende bloemen omdat we van elkaar houden. Vieren feestdagen maar ook oorlogen doen we samen. We verafschuwen, wensen mensen dood en zeggen mooie woorden op begravenissen. Geknipte teennagels, een keer in de paar weken, krijgen lekke banden en staan vol ergenis te wachten in de rij. We willen op vakanties, heel ver weg, even alles vergeten en dronken worden op drukke of juist stille stranden, en (stel je voor dat je in Frankrijk bent) stokbrood als ontbijt. We snakken naar avontuur, vermijden teveel stress en pijn,
liever geen verdriet maar huilen van geluk.