Ik merkte gister dat het lezen en schrijven mij wat te veel werd. Dus ik ging verder werken aan mijn opdracht van Design Projects. Voor die opdracht wilde ik 3 lakens ophangen en daarop gaan beamen. Nadat ik dit had gedaan deed het mij denken aan wat ik had gelezen over de fotografe Helen Levitt. De lakens die ik had opgehangen deed mij denken aan de huishoudelijke taken die wij allemaal moeten doen. Zoals stofzuigen, bed opmaken en de was doen.
Ik ging opzoek naar video’s om te kijken wat het beste werkt op de doeken. Uit eindelijk ben ik het meest tevreden over de zwart-witfilmpjes uit de jaren 20.
Ik wilde het er uit laten zien alsof de doeken in een briesje stonden. alsof ze net gewassen zijn. Maar omdat ik buiten de doeken niet kan ophangen moest ik het wel in mijn kamer doen. Door een ventilator achter de doeken neer te zetten simuleerde een licht lente briesje. Doordat je duidelijk kan zien dat het binnen is geeft deze installatie een dubbel gevoel. Je krijgt het idee dat eigenlijk buiten zou moeten hangen. Dat gevoel herkennen we. zeker met dit weer zouden normaal gesproken ook buiten zijn.
Author[Cole is the author of four books: a novella, Every Day Is for the Thief; a novel, Open City; a collection of more than 40 essays, Known and Strange Things and a photobook, Punto d’Ombra (2016) (published in English in 2017 as Blind Spot). He is currently working on Radio Lagos, a non-fictional narrative of contemporary Lagos. Salman Rushdie has described Cole as “among the most gifted writers of his generation”.
Cole’s photography was shown in a solo exhibition in Milan in 2016 called Punto d’ombra. The photographs from this exhibition were published by the Italian publisher Contrasto Books in 2016,[30] and by Random House in 2017 under the title Blind Spot.
Hij studeerde aan de Pennsylvania State University (Penn State), aanvankelijk film maar afgestudeerd in theaterkunsten. Hij raakte geïnteresseerd in fotografie toen hij foto’s maakte voor de universiteitskrant.
Zijn carrière als fotojournalist begon met de Russische bezetting van Afghanistan. Hij vermomde zich in inheemse kleding en verborg fotorolletjes in de zomen. Zijn foto’s behoorden tot de eerste foto’s van het conflict en werden veel gepubliceerd.
McCurry vervolgde zijn carrière met het verslaan van een hele reeks internationale conflicten, telkens in Azië. Zijn foto’s worden veel gepubliceerd. Sinds 1986 is hij lid van Magnum Photos.
Raghubir Singh
Raghubir Singh (1942–1999) was an Indianphotographer, most known for his landscapes and documentary-style photographs of the people of India. He was a self-taught photographer who worked in India and lived in Paris, London and New York. During his career he worked with National Geographic Magazine, The New York Times, The New Yorker and Time. In the early 1970s, he was one of the first photographers to reinvent the use of color at a time when color photography was still a marginal art form.
Singh belonged to a tradition of small-format street photography, working in color, that to him, represented the intrinsic value of Indian aesthetics, According to his 2004 retrospective his “documentary-style vision was neither sugarcoated, nor abject, nor controllingly omniscient”. Deeply influenced by modernism, he liberally took inspiration from Rajasthani miniatures, Mughal paintings and Bengal, a place where he thought western modernist ideas and vernacular Indian art were fused for the first time, as reflected in the works of the Bengal school and the humanism of filmmaker Satyajit Ray. “Beauty, nature, humanism and spirituality were the cornerstones of Indian culture” for him and became the bedrock for his work.
Vandaag uit eindelijk A Too-perfect picture , een artikel uit New York Times gekozen om als eerste te lezen/onderzoeken. Ik heb het artikel eerst goed uit doorgelezen en daarna afbeeldingen opgezocht dat besproken wordt in het artikel.
Dit artikel ,dat geschreven is door Teju Cole, Teju Cole is een Nigeriaans-Amerikaans schrijver en kunsthistoricus. Cole verwierf bekendheid door zijn roman Open Stad.Hij vergelijkt in dit artikel het werk van twee fotografen en geeft zijn mening over hun werk.
De eerste fotograaf dat besproken wordt is Steve McCurry. Deze fotograaf staat vooral bekend om zijn foto van het Afghaans meisje met de fel groene ogen. McCurry maakt veel portret foto’s maar daarnaast maakt hij ook foto’s met een grotere hoek zoals overvolle kruispunten in India. Wanneer hij landschappen fotografeert maakt hij meestel gebruik van de welbekende “regel van derde”.
De regel van derden is een compositieregel in de fotografie die kan bijdragen tot een interessante foto. Fotografen en kunstschilders passen dergelijke regels toe als vuistregel. Men verdeelt een afbeelding in negen gelijke vlakken met twee horizontale en twee verticale lijnen.
Ik heb na het lezen van deze methode een raster gemaakt in fotoshop in zijn foto’s er achter geplaatst om te kijken hoe deze fotograaf dit toepast:
Teju Cole schrijft dat het werk van McCurry; “Boring but also extremely popular”. Dit komt volgens hem omdat de foto’s die hij maakt in de afgelopen 40 jaar laten visualiseren hoe onze ideeën hoe India en de inwoners zien. Met tulbanden, paraplus en mooie gewaden en niet met de nieuwste iMac Pro en vliegtuigen.
Cole vind dat dat deze keuze een waanbeeld van de Indiase cultuur oproept naar de wereld. Nu zijn er natuurlijk mensen die nog leven als 50 jaar geleden. Maar als de foto’s alleen maar op deze manier aan de wereld wordt geshowd krijgen mensen een beeld van India dat niet realistisch is.
Na zijn mening te hebben gegeven over McCurry vergelijkt hij zijn werk met het werk van de fotograaf Raghubir Singh. Ik was zelf niet bekend met zijn werk dus ging ik op zoek naar informatie over deze fotograaf:
Raghubir Singh was a self-taught photographer. Considered a pioneer of color photography, Singh published his first book, Ganga in 1974. Over the course of his career he published over 14 monographs. In 1998, The Art Institute of Chicago organized his first retrospective, “River of Color.”
The artist John Baldessari describes Singh‘s photographic process thusly, “There is his dualistic structuring. He blocks our vision of something we might want to see and then instead shows us something formerly unimportant, in other words he reverses hierarchies. He pits old against new. He makes gazes collide into a network of directional arrows—a constant ping-pong. He uses light in a way that appears holy. His employment of colour should make some painters envious and his shifts in space call to mind Velázquez.“ (A Way into India, Phaidon 20
Volgens Cole is Singh een betere fotograaf omdat hij net als McCurry gebruik maakt van de felle kleuren dat veel is terug te zien in het straatbeeld van Inda, maar ook dat hij India fotografeert als hoe land er in het echt uitziet. Hij Cole schrijft:
“His work shares formal content with McCurry’s: the subcontinental terrain, the eye-popping color, the human presence. Within these shared parameters, however, Singh gives us photographs charged with life: not only beautiful experiences or painful scenes but also those in-between moments of drift that make up most of our days.”
Cole schrijft in dit artikel dat Singh geïnspireerd door de schilder Edgar Degas en de Amerikaanse fotografe Helen Levitt. Ik ging opzoek naar wie dit zijn en of ik de werken en composities terug kan vinden in het werk van Singh:
Edgar DegasEdgar DegasHelen LevittHelen Levitt
Het was voor mij niet moeilijk om de overeenkomsten te herkennen. Bij de drie kunstenaar is duidelijk te zien dat het moment achter de schermen of in een overgang van het een op andere moment is vastgelegd. Morgen ga ik verder met dit onderzoek.
Reflectie na afloop van website bezoek.
Omschrijf in een paar alinea’s:
-Wat voor ideeën roept het gevonden materiaal op?
Het vastleggen van de “tussendoor” momenten vond ik gelijk interessant. Het perfecte plaatje hoeft niet altijd maar helemaal te kloppen. Sterker nog, het beeld wordt meer interessant als er meer te ontdekken is in de afbeelding of schilderij. Dit idee neem ik mee in mijn werk wat ik voor dit seminar ga maken.
-Wat voor vragen roept het op?
Ik zou graag meer willen weten over de genoemde artiesten.
Ook zou ik willen weten wat andere critica vinden wat het perfecte plaatje is.
-Waar inspireert het je toe?
Om een verhaal te vertellen in het werk dat ik maak. Hiervoor zou ik in lagen moeten denken.
Na de aftrap van dit seminar hebben we als groepje alle links bekeken en uit eindelijk heb ik gekozen om voor de site https://readings.design/. Ik heb van 11:00 tot +- 14:00 gekeken welke artikelen er allemaal op te vinden zijn. Deze artikelen spraken mij het meeste aan en heb ze vervolgens scannend doorgelezen:
Het boek Thinking with Type – A Critical Guide For Designers, Writers, Editors And Student van Ellen Lupton staat hier ook tussen. Dit was een een leuke verassing omdat ik dit boek in mijn kast heb staan. Aan dit boek was ik al begonnen. Maar omdat ik niet echt een lezer ben heb ik dit boek nooit afgelezen, ook al is het een erg fijn boek om te lezen.
Welk webpagina, van hoe laat tot hoe laat, waar heb je op geklikt, wat heb je gezien, gelezen, gedaan, ervaren (screenshots, schermopnames, url-link etc. toegestaan)
Reflectie na afloop van website bezoek.
Wat voor ideeën roept het gevonden materiaal op?
Nadat ik de linkjes had gevonden en snel had doorgelezen, had ik door dat de artikelen over veel verschillende onderpen gaat. Nu vind ik al deze onderwerpen interessant maar mijn voorkeur gaat uit naar de teksten over fotografie en artikelen over typografie.
