Eerder deze week kwam ik op de site van IDFA de documentaire My Fucking Problem tegen. Hierin heeft Anne van Campenhout het over vaginisme. Ze verteld haar verhaal en bespreekt ervaringen met vrouwen die hetzelfde ‘probleem’ hebben. Het is een hele persoonlijke documentaire, de filmmaakster verteld haar eigen verhaal, niet die van een ander.
Ik vind het mooi hoe de documentaire positief ingesteld is. Er word gekeken naar, wat het lijkt, oneindig veel oplossingen. Maar er wordt ook zeker verdriet in gedeeld. Het is duidelijk dat Anne haar vaginisme nog geen plek kan geven. Zelf zegt ze dan ook het nog niet te kunnen accepteren. Dit merkt ze doordat ze maar door blijft gaan met therapieën en blijft hopen dat het haar ooit allemaal wel lukt. Ze wilt heel graag, maar jaar lichaam werkt niet mee. Daar ligt dan ook haar mentale pijn. De vrouwen waarmee gepraat wordt vertellen over hun eigen acceptatie. De één heeft er vrede mee op te geven, de ander is het uiteindelijk gelukt. Ik vind het inspirerend om te zien hoe zelfbewust deze vrouwen zijn.