Na het zien van deze tweede documentaire was ik benieuwd naar Anne Milne, de producent, dus zocht ik haar op. Toen ik dit deed kwam meteen Maria’s Way naar boven, blijkbaar haar bekendste film. Ik vond het al interessant hoe de vorige films beide een ouder persoon volgde en toen ik hier weer een oudere vrouw in de thumbnail zag was ik benieuwd naar een verband.
Maria’s Way begon zonder woorden, dit zorgde bij mij voor een bepaalde spanning. Die spanning bleef gedurende de hele film wel hangen, lokaal gebeurde er eigenlijk niet heel veel. Er werd wederom een portret geschetst van een ouder persoon, Maria in dit geval. Maria telt al haar hele leven de pelgrims die hun tocht langs haar huis lopen. Ze ziet iedereen die haar passend, al wordt er vanaf de andere kant weinig aandacht gegeven. Gelukkig komen er later wel mensen met haar praten, wat voelt als een erg warm gesprek. Dit was fijn om te zien, na al die afstand die er eerder was tussen Maria en haar voorbijgangers.
Wat ik fascinerende verbanden vind in het werk van Anne Milne is haar belangstelling in verhalen van oudere mensen. Alle hoofdpersonen hebben veel te vertellen: wat ze hebben meegemaakt, hoe ze hiermee omgaan en hoe ze de toekomst zien. Er zit een enorme kracht in de mensen, en toch voel ik in elk van hen een enorme tederheid. Wat me daarnaast opvalt is dat in elke titel de naam van de hoofdpersoon/hoofdpersonen zit.
