Anna-Eva Bergman maakt mooie abstracte kunst die best grafisch oogt. In de tekst praten ze over haar inspiraties voor haar eerdere werken. Toen waren deze namelijk nog niet zo minimalistisch als de werken die ze later heeft gemaakt.
Much of her work was influenced by Edvard Munch at the time, and she painted landscapes inspired by Symbolism.
During this time, her style was greatly influenced by the magic realism of artists from the German school Neue Sachlichkeit, such as Georg Gross and Otto Dix.
Het is interessant om te zien hoe stijl zich door de jaren heen zo ontwikkeld. De eerste werken die ze maakte zijn bijna niet te vergelijken met de werken die ze vanaf de jaren ’50 heeft gemaakt. Het lijkt door de jaren heen wel steeds abstracter te worden.
Een kunstenares die ongeveer in dezelfde tijd leefde was Christine Boumeester. Ook hier zie je door de jaren heen de werken steeds abstracter worden. Eigenlijk toen pas besefte ik me dat dit natuurlijk heel veel te maken heeft met de nieuwe kunststromingen die populair werden.
Christine Boumeester (1920’s)
Christine Boumeester (1930’s)
Christine Boumeester (1940’s)
Christine Boumeester (1950’s)
Christine Boumeester (1960’s)
Bij Anna-Eva Bergman zie je nog de grootste ontwikkeling in haar werken. In het begin is het nog figuratief maar uiteindelijk is het zo minimalistisch en abstract als het maar kan.
After the Great War, women photographers became seasoned professionals: they organized exhibitions in salons and galleries, created schools, ran studios and agencies, writing the history of photography. Their photographs appeared on the covers of the most important magazines—Vogue, Vu, Life, National Geographic, etc.
Ik vind dit super interessant om te lezen. Ik wist wel dat vrouwen tijdens de oorlog in veel landen het werk van hun mannen of broers moesten overnemen, maar niet dat dat na de oorlog ook door ging.
With their status as photographers, they ventured into areas that were previously forbidden to them, like the representation of nudes—male or female.
Vrouwen kunnen zelfs een ander gebied van fotografie beoefenen.
Others attacked the very symbols of manhood: the machine, the automobile, and industrial architecture. But there again, because they were women, they faced the full force of male domination.
De vrouwen gebruiken het (voor hun) nieuwe medium om zichzelf te uitten.
Na de eerste wereldoorlog werd er veel geëxperimenteerd met fotografie. Daaruit kwam onder andere microfotografie. Laure Albin Guillot heeft een aantal mooie werken weten te creëren met deze techniek.
The Vivex proces is ook één van de technieken die uit het experimenteren is gekomen. Deze techniek is een chemisch proces waarmee foto’s gekleurd konden worden. Madame Yevonde maakte gebruik van deze techniek met de volgende uitkomsten:
1. Madame Yevonde, Lady Dorothy Warrender as Ceres, 1935 2. Madame Yevonde, Mrs Michael Balcon as Minerva from the ‘Goddesses’ series, 1935 3. Madame Yevonde, Joan Maude, 1932
Dag 4 _ 19:30 – 20:30
Deze naam viel mij meteen op tijdens het onderzoek van gisteren. Ik kende al László Moholy-Nagy, maar ik had eigenlijk nog nooit gehoord van Lucia Moholy.
Lucia Moholy, Gitane, Yougoslavie, 1930-31, gelatin silver print, 23.5 x 18 cm
Ik heb verder onderzoek gedaan naar Lucia Moholy en vond het volgende opmerkelijke artikel.
De Joodse Lucia Moholy moest in 1933 vluchten uit nazi Duitsland en liet rond de 600 negatieven die de Bauhaus documenteerden bij haar ex-man (László Moholy-Nagy) opslaan.
When Moholy-Nagy had to leave Germany, he left them with Bauhaus founder and director Walter Gropius, who eventually had them sent to Chicago after he arrived in the United States. In 1938, Gropius used around 50 of Moholy’s precious negatives to create photographs for the Bauhaus exhibition, and its catalog, at the Museum of Modern in Art in New York, not crediting her once.
Uiteindelijk krijgt Lucia Moholy in de jaren ’50 haar negatieven terug na een rechtszaak tegen Walter Gropius. Helaas zijn een aantal negatieven kapot gegaan.
Pas op 2 februari 2020 kwam er een expositie van haar werken. Helaas heeft ze het niet kunnen meemaken, omdat ze in 1989 al overleden is.
Tijdens mijn onderzoek op deze website lees ik vaak over vrouwen die heel laat pas erkenning krijgen voor hun werken.
Het navigeren door de site gaat heel soepel en makkelijk. Je klikt een artikel aan en de volgende staat al weer klaar onderaan. Of je krijgt gerelateerde artiesten te zien. Ik wil een tijdje de website doorklikken en kijken wat daar uit komt. Deze post wordt dus wel aardig lang.
By taking possession of pop aesthetics, they have pushed back the boundaries of art, particularly through the use of new materials, such as vinyl, for example, in the works of Nicola L (Woman Sofa, 1968), and Kiki Kogelnik (Hangings, 1970) or the plastic objects used by Martine Canneel (Good Luck, 1979) and Niki de Saint Phalle (Lucrezia, 1964).
Many have demonstrated their political or feminist commitments through their works. Women artists have thus enriched the Pop art movement with a subjective and subversive language.
Her work was profoundly affected by the political and social events that took place in the 1960s, the Vietnam War, the Black Panthers movement, and especially the sexual liberation of women.
In pop art we find the beginnings of feminism. Several women artists around the world, often in isolation from the movement, adopted the language of pop art to express their marginal position, demonstrating their subordinate status and reacting to phallocentrism.
Though the public knows more about the works of Martha Rosler, in which she sarcastically analyzes the sexism of mass consumerism, the work of many other women artists has only recently begun to be recognized.
Vooral die laatste zin van de laatste quote valt op voor mij. Een tijd lang dacht ik dat mannen gewoon alleen kunst maakten en dat er weinig vrouwelijke kunstenaars waren. Maar vrouwelijke kunstenaars zijn er altijd al wel geweest. Alleen kregen ze nooit de erkenning. Daarnaast werd er van vrouwen verwacht dat ze het huishouden deden. Daar waren ze al druk genoeg mee.
Hier moest ik denken aan de kunstenaarsgroep ‘Die Blaue Reiter’. De groep bestaat voornamelijk uit mannelijke kunstenaars maar er zijn ook kunstenaressen onder hen. Zoals Gabriele Münter. Zelf ben ik niet van alle kunstenaars fan, maar Gabriele Münter vind ik erg goed. Naar mijn mening zelfs beter dan haar man Wassily Kandinsky. Toch kreeg hij wel meer bekendheid.
Wassily KandinskyGabriele MünterGabriele Münter
Als ik deze kunstenaarsgroep google krijg ik de volgende zin op wikipedia te zien:
“Der Blaue Reiter (de blauwe ruiter) was een kleine groep gelijkgestemdekunstenaars in Duitsland, die van ongeveer 1911 tot 1914 bestond.”
https://nl.wikipedia.org/wiki/Der_Blaue_Reiter
Het woord gelijkgestemde valt hier op. Hier werden de vrouwen dus niet achtergesteld met hun kunst.
Fascinated by this disembodied consumer society, she questioned the social, political, and intimate body, capturing the contours of human bodies. Using her own body or that of male or female friends, she traced their outlines onto various materials (plastic, packaging paper, cardboard) that she cut out and reused in her artworks.
The bodies appeared stripped and emptied of all life, as though sagely awaiting resurrection.
Chandelier Hanging
Het kunstwerk van Kogelnik ziet er vrolijk uit maar tegelijkertijd geeft het me wel een eigenaardig gevoel. De kleuren maken het aantrekkelijk om te zien, maar de silhouetten die als karkassen hangen aan de drooghekken maken het beeld luguber. De lege omhulsels van het lichaam, zonderling teken van een ziel. Alsof de huid van iemands lichaam is gepeld.
Her conceptual work is based on two approaches that lead to multiple artistic possibilities: “making bodies” and “making with bodies”.
Le Manteau rouge, une même peau pour tout le monde (The Red Coat, a Single Skin for Everyone, 1969) is an immense frameless sewn canvas with eleven empty pockets sized to fit eleven human bodies.
Twee kunstenaars die het lichaam, of meer de huid, gebruiken in hun kunst. Bij Kiki Kogelnik voelt het luguber bijna, maar bij Nicola L. is het gemoedelijker. Iedereen is hetzelfde lijkt het bijna te zeggen. Of wij zijn één. Een Siamese elfling.
In 1963, she organised her first happening in Paris, entitled La Destrucción, in which she burned all the artworks exhibited a few days before in her studio, thus laying the foundations for her future questioning of artistic consumption and demystification of the art object, thus aligning her with the pop art movement.
Almost all of her environments became ephemeral artworks, such as El obelisco de pan dulce (1979), which was eaten by the audience. Her themes revolve around ways of thinking about art and its enjoyment, but also about human behaviour.
De werken die ze maakt zijn niet alleen de kunst maar ook de gebeurtenis erna. Een serie waarbij haar werken worden verbrand. En een serie waarbij haar werken worden opgegeten. Misschien zijn deze gebeurtenissen zelfs nog wel groter dan de kunstwerken zelf.
Het doet me ook denken aan een werk van Banksy waarbij een kunstwerk van hem door een shredder gaat. Het werk werd verkocht voor 680 duizend pond. Kort daarna werd het werk in repen versnipperd.
When the work of an artist come to grips with childhood trauma, they become repositories of a “true” and “fantasised” life.
CASSANDRE LANGLOIS
The 1970s would come to be known for the large number of works in which artists explored their personal lives;
Als ik er zo over nadenk is het misschien wel nog steeds populair om kunst te maken met je persoonlijke leven als inspiratie. Misschien wel meer dan toen zelfs. Als ik kijk naar al mijn werken die ik tot nu toe heb gemaakt, is toch zeker de helft geinspireerd op mijn persoonlijke leven. Ik denk dat dat bij kunst sowieso wel snel zo is. Fascinaties groeien door de jaren heen vanuit ervaringen die interessant werden gevonden of van grote invloed was op het leven.
Tijdens het scrollen door de website viel het feminisme op. Veel kunstenaars noemden zichzelf feminist en anders kon je het ook zeker wel terug zien in de werken. Het is daarbij ook goed te koppelen aan de tijd waar in ze actief waren als kunstenaar. De jaren ’70 waren bijvoorbeeld vanwege de anticonceptiepil, jaren waarbij vrouwen meer te zeggen hadden en ze van zich lieten horen.
Kunstenaarschap was daarvoor niet iets wat veel vrouwen deden, of ze kregen niet de erkenning die ze verdienden. Een stereotype gedachte die ik heb bij kunstenaressen uit die tijd, is dat ze vaak feminist waren. Kunst is natuurlijk een perfect medium om hun mening mee te uitten.
Wat ik dan bijzonder vind, is het aantal vrouwen die op een kunstacademie toch de meerderheid vormen.
Sophie Calle is geen feminist, maar gebruikt wel veel aspecten uit haar persoonlijke leven in haar kunst. Sterker nog ze filmt zelfs haar liefdesleven in de docu ‘No sex last Night’.
De verhalen over de ontmoeting en de reis van Sophie Calle en Greg Shephard verschillen een beetje. In de ene versie ontmoeten Greg en Sophie elkaar voor het eerst in een bar in Parijs en geeft Greg de sleutels van zijn appartement in New York aan Sophie, omdat ze binnenkort naar de States zou moeten. Sophie belt hem op om te bedanken voor de geste en ze spreken af elkaar te ontmoeten op 20 januari 1990 op het vliegveld Orly. Er gebeurt echter niets en een jaar later belt Greg op en zegt dat hij op Orly is en vraagt Sophie te komen. In de andere versie zit er meer als twee jaar tussen. Hoe het ook zij, Sophie gaat mee naar Amerika en ze besluiten van Gotham N.Y. naar Californi[KA3]e te rijden in Gregs neo-klassieke Cadillac via Las Vegas, waar Sophie van plan is in een drive-in Wedding Chappel met hem te trouwen. Sophie, die tegen de veertig loopt en heel kleingeestig kan zijn, is weg van Greg, die behalve zijn knappe uiterlijk en de oude Cadillac, absoluut niets te bieden heeft. Nog voordat ze in de auto stappen is het hommeles, maar ze begeven zich toch op weg. Sophie besluit dat ieder voor zich de trip met een eigen videocamera vastlegt. Het is een intimistische amateurfilm met kunstzinnige kantjes geworden, waarin Sophie zich o.a. afvraagt of hun huwelijk wel zin heeft en Greg zich meer zorgen maakt over het feit of de auto het wel uithoudt, maar het resultaat, inclusief de montage en de welgekozen muziek (van Mozart tot Blue Gras) is zeer onderhoudend en levensecht. Door een ontmoeting met Dennis Hopper, die een autoriteit is op het gebied van moderne fotografie en experimentele filmerij, werd de film (die niet te lang duurt) onder de titel DOUBLE BLIND getoond op het festival van Telluride en later bekroond met de Prix Sadoul. Het scenario is uiteraard van Sophie en Greg. Moet je beslist gezien hebben (als je jezelf ervoor openstelt). Heel apart.
Through her father, Annette Messager discovers the old masters, religious art, as well as Dubuffet’s outsider art. This interest in folk art and crafts, in madness and childhood, will remain a constant in her work, just like the influence of Goya, Ensor, Soutine or Bacon, who often feature grotesque representations of the human condition.
Wederom een kunstenaar waarbij haar persoonlijke leven een grote rol heeft gespeeld in het werk dat ze nu maakt.
Annette Messager is een feminist en dat zie je veel terug in haar werken. Ze heeft een aantal interessante werken gemaakt die je na doen denken. Zoals het onderstaande werk getiteld ‘Truqueuse, La femme-homme‘.
Dit werk van Annette Messager heet Truqueuse wat nep betekend in het Nederlands. Toch moet ik bij het woord ook meteen denken aan Trucage. Proberen iemand er in laten trappen. Ik vraag me dan af hoe het zou zijn als er geen genders zouden bestaan. Zou er dan nog een ander soort afscheiding ontstaan tussen de mensen. Extraverte mensen tegenover introverte mensen? Wie zou dan meer last hebben van discriminatie? Het is gek dat een verschil in een lichaam zoveel verschil geeft in behandeling. Wat zou er gebeuren als we er allemaal hetzelfde uitzagen. Dezelfde huidskleur en lichaamsbouw met de zelfde vormen en lichaamsdelen. Zou er dan onderscheid worden gemaakt op basis van karakter?
Deze gedachtestroom is misschien niet wat de kunstenaar zelf bedoelde bij het werk maar het haalt bij mij toch wel veel vragen naar boven. Tekst kan zoveel doen met het beeld. Het kan soms de hele bedoeling veranderen.
“Mainly used by women artists, it would come to inspire much of their artistic output.”
“Thus freed from its utilitarian or decorative function, textile became an artistic medium in its own right.”
“By repurposing the uses of needlework, artists created works that raised the issue of the status of women and of the roles traditionally assigned to them: Raymonde Arcier (Au nom du père [“In the Name of the Father”], 1977) denounced domestic servitude; Annette Messager (Ma collection de proverbes [“My Collection of Proverbs”], 1974) criticised gender stereotypes.”
Annette Messager _ Ma Collection des proverbes
“Laat de bezem des doods alle vrouwen slaan, behalve mijn moeder.” Is één van de zinnen die Messager heeft geborduurd. De zin is respectloos naar de meeste vrouwen behalve dus iemands moeder. Een vrouw zal niet snel respectloos zijn naar het gender van vrouw, dus heb ik het gevoel dat ze dit geschreven heeft uit het standpunt van een man uit die tijd. Respectloos naar vrouwen maar hun moeder lijkt wel heilig. Ik vind deze teksten super interessant. Ik vraag me dan ook af waar ze deze zinnen vandaan heeft gehaald. Heeft ze deze gehoord of misschien zelf bedacht?
“They reveal the ironic fantasy life of a young woman embodying the archetype of the 60’s housewife. This woman is not Annette Messager.”
– Houd van je vrouw zoals je ziel en sla haar als je zwakheid
– De vossen staan allemaal in de rij en de vrouwen allemaal in taal (Deze snap ik niet helemaal)
– Boze vrouw woedende zee (Ook een beetje gek)
– De man denkt, Vrouw besteedt.
– Als het meisje wordt geboren, huilen zelfs de muren
Door de zinnen op deze manier vorm te geven lijken ze bijna een tegeltjes wijsheid te zijn. Wel heel cru dan. Maar in die tijd was dit normaler dan we dat nu vinden.
